ربطی نداره متأهلی یا مجرد،
مکث را تمرین کن.
گاهی زندگی سخت است و گاهی ما سخت ترش میکنیم!
گاهی آرامش داریم، خودمون خرابش میکنیم!
گاهی خیلی چیزارو داریم اما محو تماشای نداشته هامون میشیم!
گاهی حالمون خوبه اما با نگرانی فردا خرابش میکنیم!
گاهی میشه بخشید اما با انتقام ادامش میدیم!
گاهی میشه ادامه داد اما با اشتیاق انصراف میدیم!
گاهی باید انصراف داد اما با حماقت ادامه میدیم!
و گاهی…
گاهی…
گاهی…

تمام عمر اشتباه میکنیم و نمیدونیم یا نمیخوایم بدونیم!
کاش بیشتر مراقب خودمون، تصمیماتمون و گاهی‌های زندگیمون باشیم.

کاش یادمون نره که فقط:
“یکبار زنده‌ایم و زندگی میکنیم،
فقط یکبار

مردمان عصر غریبی هستیم ما !!

شام را نیمه های شب ؛
صبحانه را حوالی ظهر میخوریم !

شبها در سرهامان هزار سوال می بافیم ؛
روزها را در خواب میگذرانیم !

به وقتهای شادی اشک میباریم و
گاهی از زور اندوه خنده مان میگیرید !

پرواز پروانه ها میترساندمان و
پتوهای پلنگی گرممان میکند … !!!

مردمان عصر غریبی هستیم ما !!

شام را نیمه های شب ؛
صبحانه را حوالی ظهر میخوریم !

شبها در سرهامان هزار سوال می بافیم ؛
روزها را در خواب میگذرانیم !

به وقتهای شادی اشک میباریم و
گاهی از زور اندوه خنده مان میگیرید !

پرواز پروانه ها میترساندمان و
پتوهای پلنگی گرممان میکند … !!!

زندگی حتی وقتی انکارش می کنی، حتی وقتی نادیده اش می گیری، حتی وقتی نمی خواهی اش از تو قوی تر است.. از هر چیز دیگری قوی تر است. آدم هایی که از بازداشتگاه های اجباری برگشته اند دوباره زاد ولد کردند. مردان و زنانی که شکنجه دیده بودند ، که مرگ نزدیکانشان و سوخته شدن خانه هاشان را دیده بودند، دوباره به دنبال اتوبوس ها دویدند، به پیش بینی هواشناسی با دقت گوش کردند و دخترهایشان را شوهر دادند. باور کردنی نیست اما همین گونه است. زندگی از هر چیز دیگری قوی تر است…
باید یک بار به خاطر همه چیز گریه کرد. آن قدر که اشک ها خشک شوند، باید این تن اندوهگین را چلاند و بعد دفتر زندگی را ورق زد. به چیز دیگری فکر کرد. باید پاها را حرکت داد و همه چیز را از نو شروع کرد…!

هرگز نه از دزدان بترسیم
نه از آدمکشان!
آنها خطرات بیرونیند…
خطرات کوچکند…
از خودمان بترسیم!
دزدان واقعی،
پیش داوری های ما هستند.
آدمکش های واقعی،
نادرستی های ما هستند.
چه اهمیتی دارد آنچه سرهای ما را
یا کیسه های پولمان را تهدید می کند
نیندیشیم جز
در آنچه که روحمان را تهدید می کند!

ویکتور هوگو