پدری با پسری گفت به قهر
کـه تـو آدم نشوي جـــان پدر

حيف از آن‌عمر که بی‌سروپا
در پــي تربيتت ، کردم سر

دل‌فرزند از اين حرف شکست
بی خبر از پدرش کرد سفر

رنج بسيار کشيد و پس از آن
زندگی ‌گشت بکامش چو شکر

عاقبت شوکت والايی يافت
حاکم شهر شد و صاحب زر

چندروزی بگذشت و پس از آن
امر فرمود به احضار پدر

پدرش آمد از راه دراز
نزد حاکم شد و بشناخت پسر

پسر از غايت ‌خود خواهی
نظری افگند بــه سراپای پدر

گفت ، گفتی که تو آدم نشوی
تو کنون حشمت‌ و جاهم بنگر

پير خنديد و سرش داد تکان
گفت اين نکته برون شد از در

من نگفتم که تو حاکم نشوی
گفتم آدم نشوی تو جان پدر …