حضور برخی آدمها آنقدر دلنشین است که دلت میخواهد پلک هم نزنی تا مبادا لحظه ای از دستت برود.آنقدر دلنشین که وقت رفتن آرزو میکنی عطسه کند و تو با همه دشمنی هایت با خرافات بگویی صبر کن صبر آمد. و من بعد از تمام این حضورهای دلنشین از خودم میپرسم: تکراری خواهد بود؟